رفتن یا ماندن؟ مسئله ظاهراً اینست

برقراری روابط انسانیِ عمیق ملزوماتی طلب می‌کند که من ندارم‌شان! شجاعتی می‌خواهد که در من نیست -حداقل حالا- در چنین موقعیتی چاره چیست؟ فرار از ابناءبشر و پناه بردن به غارهای خودساخته؟ نقش بازی‌کردن برای التیام دلِ مشتاقان؟   شما باشید چه می‌کنید؟ با دردی جان‌فرسا -نه تنها برای خود بلکه برای اطرافیان- که بخش مهمی از هویت‌ و وجودتان شده  و در پسِ خودش شیرینیِ غریبی به همراه دارد چه می‌کنید؟ قطع عضو یا انکار؟

عمیقاً می‌خواهم بگویم که «برو!» اما چیزی جلویم را می‌گیرد.

کاش می‌شد چوب دستی داشت و با یک obliviate کار را یکسره کرد.

کاش!